Terwijl Brussel na de zomerpauze langzaam ontwaakt en zich opmaakt voor de gebruikelijke rondes van vergaderingen, compromissen en ondoorgrondelijk jargon, heeft Mario Draghi een verbale granaat de kamer in gerold. Zijn waarschuwing in Politico is geen beleefde suggestie. Het is de noodkreet van een man die ziet dat het schip zinkt, terwijl de passagiers nog debatteren over de kleur van de ligstoelen.

De harde waarheid? Draghi is nog te mild. De situatie is niet alleen zorgwekkend; ze is catastrofaal. Europa is niet simpelweg zijn invloed aan het verliezen. We gooien het met beide handen te grabbel, verblind door een cocktail van arrogantie, lafheid en een stuitende zelfgenoegzaamheid.

De Zere Plek: Een Unie van Strategische Impotenten

Draghi stelt dat onze economische macht niet langer leidt tot geopolitieke invloed. Laten we dat beestje bij de naam noemen: onze economische macht wordt irrelevant gemaakt door onze strategische impotentie. We zijn een continent dat gelooft dat de wereld te veranderen is met een nieuwe privacywetgeving (AVG) of een norm voor de kromming van bananen. Ondertussen verdelen Amerika en China de wereld met keiharde machtspolitiek, technologische dominantie en militaire spierballen.

Europa's reactie? We schrijven een rapport. We organiseren een conferentie. We spreken onze "diepe bezorgdheid" uit.

De echte ziekte zit vanbinnen. Dit is geen 'Unie', maar een slangenkuil van 27 kibbelende nationale ego's. Onze leiders vliegen naar Brussel voor fotomomenten waar ze plechtig over "Europese eenheid" spreken, om vervolgens thuis direct de camera's op te zoeken en Brussel de schuld te geven van al hun problemen. Ze durven hun kiezers niet de waarheid te vertellen: dat hun gekoesterde nationale soevereiniteit in deze nieuwe wereld een gevaarlijke illusie is. Het is het recht om alleen en irrelevant ten onder te gaan.

De Mythe van de 'Wake-Up Call'

Draghi noemt Trump een "brutale wake-up call". Maar wat doet een continent dat de wekker niet wíl horen? Het drukt op de snooze-knop. We hebben vier jaar lang geklaagd over Trump, om vervolgens opgelucht adem te halen toen hij weg was, zonder ook maar iets fundamenteels aan onze eigen afhankelijkheid en zwakte te veranderen.

We weigeren te investeren in onze eigen defensie omdat we decennialang gratis meeliftten op de Amerikaanse veiligheidsgarantie. We weigeren een échte eengemaakte kapitaalmarkt te creëren omdat banken in Frankfurt en Parijs hun lokale privileges niet willen opgeven. We laten onze technologische parels opkopen door buitenlandse giganten omdat we te bureaucratisch en risicomijdend zijn om zelf kampioenen te bouwen.

We zijn verworden tot een continent van regelaars, niet van vernieuwers. Van consumenten, niet van bouwers.

De Toekomst: Een Prachtig Openluchtmuseum

Als we op dit pad doorgaan, is de toekomst duidelijk. Europa wordt een prachtig, perfect gereguleerd openluchtmuseum. Een heerlijke plek voor toeristen, met een rijke geschiedenis, goede sociale voorzieningen en uitstekende wijn. Maar wel een plek zonder enige invloed op zijn eigen lot.

Onze economie wordt een vazal van de tech-platformen uit Silicon Valley en de staatsbedrijven uit Beijing. Onze buitenlandpolitiek wordt een voetnoot bij de beslissingen die in Washington en Beijing worden genomen. Onze kinderen erven een continent dat veiliger, comfortabeler en compleet irrelevant is.

De "radicale verandering" waar Draghi om smeekt, is geen beleidsoptie meer. Het is een existentiële noodzaak. Het is de laatste kans om de controle over onze eigen toekomst te grijpen.



De vraag is niet óf Mario Draghi gelijk heeft. De vraag is of onze leiders de moed hebben om te stoppen met liegen tegen zichzelf en tegen ons. De vraag is of wij, als burgers, liever comfortabel onze irrelevantie tegemoet slapen, dan dat we de pijnlijke strijd voor onze toekomst aangaan